Yitik bir mevsimdeyiz!…

Yaşanılanların göz ardı edildiği,
Yarım kalmışlıkların sineye çekildiği bir dönem…

Herkes, herkesten sakınır olmuş…
Herkes, herkesten çekinir…

Ya arada kalmış yaşantımız,
Araf’a çıkmış Umut’larımız…

Önümüze sunulan çözümsüz tercihlerimizin sınırları,
Üç kuruşluk takım elbiselerin emirleri altında çizilmiş…

Ve anladık ki;
Alnımıza yazılan kara bir yazı değil,
Hayâllerimizin de ötesinde,
Yükümlülüklerimiz ve çaresizliklerimizmiş…

Herkesin, herkesten kaçındığı bir dönemdeyiz…
Herkesin, herkesten kaçtığı…

Korku ve çekincelerimizin tavana vurduğu,
Bencilliklerimizin dibinde boğulduğumuz bir dönem bu…

Görmekten ve duymaktan;
Paylaşmaktan ve dokunmaktan utanılan zamanlar içindeyiz…

Kimin umurunda;
Kırılmış milyon kere kalbimiz
ve dağılmış,
Zamana ayak uyduramayan hassas yüreğimiz…

Makamından eksiğine,
Gazel okumuşlar bize hep devlet büyüklerimiz…

Ölümüze dirimize de;
Yeter niyetine,
Bir Allahuekber sâlâ…

Adi bir tabutun içinde,
Son yolculuğuna yalnız çıkmış meftalarımız…

Ne bir uğurlayan,
Ne bir cenazesini kılan, kıldıran…

Ortalık hep talan;
Ortalık, yalan dolan…

Anamız,
Dilinden eksik etmediği duasıyla yalvarmış hep yaradana…
Garibim, başka bir şey bilmemiş ki ömrü boyunca…

Babamız,
Hep aynı kazanılmış çaresizliğiyle düşmüş rüyâlarımıza…
Koştursa, çabalasa da yetirememiş ki ne yapsa…

Yârimiz,
Ahhhh o yârimiz yine vuslata eremeden bu bahara,
Kavuşmak mümkün olur belki sonsuzlukta….

Evladımız,
Canımız, kanımız, kokusuna doyamadığımız;
Yarım kalınan yaşamları,
Hep yürek yangınımızda…

Ve sizler!…
Koca koca,
Karar veren,
Hükmeden büyükler;

İtinayla önümüze çektiğiniz barikatlar,
Mutlu yaşamamıza hep engel oldular…

Gidiyoruz,
Hoşça kalın!…

Kavgamızı mücadelemizi,
Ortak ettiğimiz;
Acısını bal eylediğimiz,
Sevincini düğün ettiğimiz insanlarımız…

Damla ile var olduk;
Topraktan karıldık,
Araf dediklerini biz hep bu dünyada yaşadık…

Ne tam yaşayabildik gönlümüzce,
Ne de özgürce ölmek mümkün artık!…

Film bitti!…

Buraya kadarmış!…

İşte geliyor;
Yaklaşıyor, an be an beklenen son…

Ardında dikili bir taşı bile olmayan;
Boyumuzca bir mezar bıraktığımız,
Hayat denen bu illüzyon…